Diabeł tasmański. Opis, funkcje, typy, styl życia i siedlisko diabła tasmansky

Smutki, słynne z krwiożerców, nie przypadkowo nazywa się diabłem. Pierwszy znajomość angielskich kolonizatorów z mieszkańcami Tasmansky był niezwykle nieprzyjemny - nocny krzyki, dudki, agresja nienasyconych stworzeń opierała się na legendach o mistycznej mocy drapieżnika.

Diabeł tasmański - tajemniczy mieszkaniec państwa australijskiego, którego badanie kontynuuje na bieżący dzień.

Opis i funkcje

Drapieżny ssak z małym psem w 26-30 cm. Zwierzę pochodni 50-80 cm długości, waga 12-15 kg. Pibula jest silna. Mężczyźni Rozmiar Większe kobiety. Na przednich nogach pięciu palców, z których cztery znajdują się proste, a piątą do boku, aby uchwycić i trzymać żywność.

Na tylnych nogach są krótsze niż front, nie ma pierwszego palca na łapach. Ostre pazury bestia z łatwością łamie tkaniny, skórki.

Zewnętrzna pełnia i asymetria łap nie koreluje z zwinnością i zwinnością drapieżnika. Ogon krótki. Według jego stanu można ocenić dobre samopoczucie zwierzęcia. W ogonie rezerwatów tłuszczu w przypadku głodnego czasu. Jeśli jest gruby, pokryty grubymi włosami, drapieżnik jest pełny, w pełnym zdrowiu. Cienki ogon z rzadką wełną, prawie nago, - znak choroby lub bestii głodu. Torba żeńskich osób na zewnątrz wygląda jak zakrzywiona skóra.

Szef znacznego rozmiaru w stosunku do ciała. Najsilniejszy spośród wszystkich ssaków jest dostosowany do ośrednień lekkich kości. Jedno kęs bestii jest w stanie zmiażdżyć ofiarę kręgosłupa. Uszy mały, różowy kolor.

Długie wąsy, subtelny zapach pozwala na lokalizację ofiary na 1 km. Ostry wizja nawet w nocy daje możliwość wykrycia najmniejszego ruchu, ale zwierzęta jest trudne do odróżnienia między stałymi obiektami.

Krótkie zwierzęta czarna wełna, białe plamy wydłużonego kształtu znajdują się na piersi, sacrum. Z boków czasami półfabrykowane rozwody, mały groszek. Według wyglądu Tasmansky Devil - Zwierzę, Wygląda jak mały niedźwiedź. Ale uroczy widok, które mają tylko podczas odpoczynku. W przypadku aktywnego życia przerażenie australijskich mieszkańców, zwierzę nie zostało przypadkowo nazywane diabłem.

Charakter dźwięków pochodzących z okrutnych drapieżników, mieszkańcy Tasmanii nie mogli ustalić przez długi czas. Wojny poruszają się do mankietów, straszne warstwy przypisano na nieziemskich siłach. Spotkanie z niezwykle agresywnymi zwierzętami wydawniczymi strasznych krzyków, ustalił stosunek do niego.

Masywne obrażenia trucizn drapieżników, pułapki, która prawie doprowadziła do ich zniszczenia. Mięso z próbek zwierząt okazały się jadalne, podobne do cieląt, który przyspieszył eliminację szkodnika. W latach 40. XX wieku zwierzę było prawie zniszczone. Rzadka populacja po podjęciu środków była w stanie przywrócić, chociaż liczba jest nadal narażona na silne wahania.

Kolejne zagrożenie dla diabłów przyniosło niebezpieczną chorobę, co zajęło więcej niż połowę ludności na początku XXI wieku. Zwierzęta podlegają epidemiom zakaźnym rakiem, z którego purzacze pizzerów zwierząt.

Diabły umierają przed głodu. Przyczyny, sposoby radzenia sobie z chorobą nie są jeszcze znane. Zapisz zwierzęta podczas metody przesiedlenia, izolację. W Tasmania naukowcy zajmują się problemem populacji zbawienia w specjalistycznych ośrodkach naukowych.

Rodzaje

Tasmansky (Tasmanian) diabeł jest oficjalnie uznawany za największe zwierzęta krwionośne na ziemi. Po raz pierwszy opis został sporządzony na początku XIX wieku. W 1841 r. Zwierzę otrzymało nowoczesną nazwę, wpadło do międzynarodowej klasyfikacji jako jedynego przedstawiciela rodziny Predator Australii.

Naukowcy udowodnili znaczny podobieństwo Tasmansky Devil z Crosslaws lub wyrafinowaną Kinnitsa. Zdalna komunikacja może być śledzona wymarłymi siewnikami - Thylacinę lub krótki wilk. W rodzaju Sarcophilus Tasmanian Devil - jedyny wygląd.

Styl życia i siedlisko

Gdy drapieżnik nie przeszkadzał zamieszkał terytorium Australii. Stopniowo obszar zmniejszył się ze względu na rozliczenie psów Dingo, polowanie na diabeł Tasmansky. Europejczycy po raz pierwszy zobaczył drapieżnik w Tasmanii, o tej samej nazwie Stan Australijski.

Do tej pory krótkie zwierzę znajduje się tylko w tych miejscach. Lokalni mieszkańcy grzebali bezlitosny kupiec handlowy, podczas gdy oficjalny zakaz nie powstrzymał zniszczenia wyrafinowanych zwierząt.

Tasmansky Devil żyje Wśród pastwisk owiec, w Savannah, na terytoriach parków narodowych. Drapieżniki unikają miejsc pustyni, obszarów zabudowanych. Aktywność zwierząt manifestuje się w zmierzchu iw nocy, w ciągu dnia zwierzęcia spoczywa w grubych zaroślach, barwionych przez Norah, w skalistym szlamach. Drapieżnik można złapać w dzień mieszkalny ocieplenie na trawniku w promieniach słońca.

Tasmansky Devil jest w stanie przekręcić rzekę o szerokości 50 metrów, ale robi to tylko w razie potrzeby. Młodzi drapieżniki wspinają się na drzewach, starzy ludzie stają się fizycznie trudne. Ten czynnik staje się ważny jako środek przeżycia, gdy dzikie krewni ścigają młodych. Diabły nie łączą się w grupach, żyją przez jednego, ale żadne relacje z powiązanymi osobami nie tracą, razem oddzielają głównej zdobyczy.

Każde zwierząt mieszka na warunkowym obszarze terytorialnym, chociaż nie jest oznaczony. Własność sąsiadów często przecinają się. Zwierzęta Logov są wśród gęstej roślinności, kolczastych ziół, w skalistym jaskinie. Zwierzęta do poprawy bezpieczeństwa przecinają się około 2-4 azyl, które są stale używane, zdobądź nowych pokoleń diabeł.

Supil Devil charakteryzuje się niesamowitą czystością. Traci ostrożnie, aż zapach nie zostanie całkowicie zniknął, co zapobiega polowaniu, nawet myte. Łapy, złożone wiadro, rysuje wodę i myje twarz, pierś. Diabeł tasmański, złapany podczas procedury wody zdjęcie Wydaje się, że jest to wygodne zwierzę.

W stanie spokojnym, drapieżnik jest powolny, ale na niebezpieczeństwie deft, niezwykle porusza się, przyspiesza do 13 km / h, ale tylko na krótkie odległości. Niepokój budzi się w Tasmansky Animal, jak Skunks, emitują nieprzyjemny zapach.

Naturalne wrogowie w agresywnym zwierzęciu niewiele. Niebezpieczeństwo reprezentuje drapieżne ptaki, ciche kociaki, lisy i oczywiście, człowieku. Dla ludzi zwierzę nie atakuje bez powodu, ale działania prowokacyjne mogą powodować agresję odpowiedzi. Pomimo okrucia, zwierzę może być oswojone, zwróć się z pikantnego w zwierzęciu.

Odżywianie

Tasmansky Devils odnoszą się do wszechmrzejnych zwierząt, niezwykle żarło. Codzienna objętość żywności wynosi około 15% wagi zwierzęcia, ale szczera bestia może spożywać do 40%. Posiłki są krótkie, nawet duża ilość żywności. Zwierzęta shummer absorbują nie więcej niż pół godziny. Creek of the Tasmansky Devil - niezbędny atrybut cięcia produkcji.

Podstawą racji składa się z małych ssaków, pierzastych, owadów, gadów. Wzdłuż gruboziarnistych zbiorników, drapieżniki łokci, szczury, odebrać raki, rzucone na ryby. Diabeł Tasmaniowski wystarczy wystarczająco dużo. Nie będzie na próżno spędzić energię do polowania na małe zwierzęta.

Rozwinięte poczucie zapachu pomaga w znalezieniu upadłych owiec, krów, dzikich królików, szczurów kangarowa. Ulubiona delikatność - Wallabi, Womenbons. Rozłożone padło, zgniłe mięso z robakami nie mylić mięsożernych zjadaczy. Oprócz żywności zwierząt, zwierzęta zwierzęce nie jedzą paszy na bulwach roślin, korzeni, soczystych owoców.

Drapieżniki wybierają ofiarę wyrafinowanych korzyści, wybierz pozostałości święta innych ssaków. W ekosystemie terytorialnym Vorcious Pads odgrywają pozytywną rolę - zmniejsz niebezpieczeństwo dystrybucji infekcji.

Ofiary diabłów czasami stają się zwierzętami, wielokrotnie wielokrotnie wielkości - pacjenci z owcami, kangur. Energia nietyczna pozwala sobie radzić z dużym, ale osłabionym wrogiem.

Powiązane nieumyślne diabłów ciszy w konsumpcji produkcji. Połykają wszystko z rzędu, w tym fragmenty deptane, folię, plastikowe tagi. W odchodach zwierząt znalezionych ręczniki, kromki butów, dżinsy, plastikowe, kolby kukurydzy, kołnierzyki.

Przerażające obrazy jedzenia towarzyszy manifestacje agresji, dzikich płac zwierząt. Naukowcy odnotowali 20 różnych dźwięków wydanych w komunikacji diabłów. Fierce Grodl, Hierarchiczny demontaż towarzyszą diabelskim posiłkom. Piryce drapieżników usłyszały przez kilka kilometrów.

W okresach suszonych, złej pogody, głód zwierząt zostają odeszły w ogonie tłuszczu w ogonie, które gromadzi się z obfitym odżywianiem żywych drapieżników. Pomaga przetrwać zdolność młodych zwierząt, aby wspiąć się na skały i drzewa, złamać gniazda ptaków. Silne osoby w okresie polowania na głód dla ich słabych krewnych.

Reprodukcja i średnia długość życia

Wymaganie diabłów zaczyna się w kwietniu. Rywalizacja mężczyzn, ochrona samic po kryciu towarzyszy skromne krzyki, krwawe walki, pojedynki. Ustalone pary nawet podczas krótkiego związku są agresywne. Niedogodny postaw nie są specyficzne dla krótkich zwierząt. Samica Tasmansky Diabeł 3 dni po napędzaniu Rufprochet Male. Wprowadzenie potomstwa trwa 21 dni.

Rodzi się 20-30 kutatu. Młody diabeł Tasmansky waży 20-29 g. Przetrwaj z dużego potomstwa tylko czterech diabłów w liczbie sutków w torbie matki. Bardziej słabych jednostek kobiet je.

Żywotność narodzonych kobiet jest wyższa niż mężczyźni. W ciągu 3 miesięcy dzieci otwierają oczy, nagie łydki są pokryte ciemną wełną. Young robi pierwsze bełkotowe torby na badanie świata. Karmienie macierzyste trwa kilka miesięcy. Do grudnia potomstwo staje się całkowicie niezależne.

Dwuletni młodszy jest gotowy do rozmnażania. Życie próbnych diabłów trwa 7-8 lat, więc wszystkie procesy dojrzewania dość szybko. W Australii niezwykłe zwierzę należy do symbolicznych zwierząt, których obrazy są odzwierciedlone na monetach, emblematach, herbu broni. Pomimo manifestacji prawdziwego dealera zwierzę podejmuje godne miejsce w ekosystemie kontynentalnym.